شاید قبلا برام مهم نبود و سعی می کردم تو کار اون مدلی که خودم راحتم باشم. زیاد استراحت کنم. کارها رو فشرده انجام بدم. به کیفیت خروجی اهمیت چندانی ندم ولی به کمیت چرا. با چیزهای خیلی کوچیک با بالاترین نفر جر و بحث کنم و عین خیالمم نباشه اگه استعفا بدم یا اخراج بشم. اما حالا نه. الان و تو این برهه زمانی اصلا نمی تونم ریسک چنین کاری رو بکنم. اینجوری میشه که با یه دلخوری، شدت کارم رو بیشتر می کنم و سعی می کنم خودی نشون بدم. میگم که شغلم رو دوست دارم و بهش نیاز دارم. چون واقعا دارم!
یک متاهلی جای ریسک نیست.
دو شهر جدید همینطوریشم ترسناکه!
سه تهدید جنگ هست.
چهار دیگه خسته شدم...
