من و تو

من و تو یکی دهانیم
که با همه آوازش
به زیباتر سرودی خواناست.

من و تو یکی دیدگانیم
که دنیا را هر دَم
                   در منظرِ خویش
                                     تازه‌تر می‌سازد.

نفرتی
از هرآنچه بازِمان دارد
از هرآنچه محصورِمان کند
از هرآنچه واداردِمان
                       که به دنبال بنگریم، ــ

دستی
که خطی گستاخ به باطل می‌کشد.

من و تو یکی شوریم
از هر شعله‌یی برتر،
که هیچگاه شکست را بر ما چیرگی نیست
چرا که از عشق
رویینه‌تنیم.

و پرستویی که در سرْپناهِ ما آشیان کرده است
با آمدشدنی شتابناک
خانه را
        از خدایی گم‌شده
                             لبریز می‌کند.

گل طلایی

امروز می‌خواستم برای آبی گل بخرم. نوبت ماهانه‌ش بود. حقش بود. باید گل می‌گرفت. زمانش رسیده بود. لابد انتظار هم کشیده بود. فرقی نمی‌کرد چه گلی. یا از کجا. دسته یا جعبه یا گلدان. آبی امروز باید گل می‌گرفت. حواسم بود. لابلای جلسات حواسم بود. توی خاک و سر جوشکاری مخازن حواسم بود. به گل آبی. به دسته گل آبی. پیام هم دادم. عکس دسته گل هم فرستادم. اما نخریدم. دلیلش را نمی‌دانستم. تا همین یک ساعت پیش که ناگهانی برایش گوشواره خریدم. گل نبود. طرح گل حتی. گوشواره‌ی طلایی بود اما. طلایی آبی. مثل لباسش. تورش. گردنبند و دستبندش. مثل اسمش. بهرحال گوشواره یا گل. انتخاب سختی بود... گل طلایی برای من قبلا فقط در زمین فوتبال بود. آخرین دوشنبه مجردی.

دولت آن است که بی خون دل؟

دول ممکنه به علی بیاد ولی دوله نه. به علی سادگی میاد. ترکیب‌ناپذیره انگار. وصله ناجور میشه هر چی کنارش باشه. اسمم رو دوست دارم چون آدمایی که دوسشون دارم با این اسم منو می‌شناسن. ولی شاید تو یه دنیای موازی که اونجا هم از بد حادثه نه یه اسم فارسی که اسم عربی برام انتخاب می‌شد، امین بودم. نه چون مفهوم امنیت اینقدر امروز پررنگ شده. مفاهیمی که همیشه بودن تو جوامع اما حضورشون اینقدر ملموس نبود. یعنی بار این واژه به ناگاه از ده کیلو شده ده تن. نه به خاطر این صفت خوب و زیبا نه. به خاطر یه دوله پیچ. پیچ امین‌الدوله. امروز خیلی دنبال پیچ آلن ۵ گمشده‌م گشتم. خیلی کاریش داشتم. بعد یک ساعت و نیم پیداش کردم. تو این یک ساعت و نیم به علی و امین و امنیت و پیچ و دول فکر می‌کردم. شاید چون نمی‌خواستم به چیزای مهم‌تری فکر کنم. گاهی هم اینطوریه. آدم به دلخواه خودش، خودشو پیچ میده و فقط امیدواره که این پیچ یه آلن ۵ اسب‌گونه باشه نه یه پیچ امین‌الدوله زیبا. علی هم اسم قشنگیه اگه آبی تو پیچ صداش کنه...

خانه ام ابری ست اما

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم...
برای نیماست اما در تلویزیون صدا و سیما می شد مال مولانا یا حتی هیتلر هم باشد. یهو یادم آمد. سال 91 با یه هندزفری متصل به ام پی تری به گوش. قبل خواب می شنیدم. معتقدم بعضی شعرها بو دارند. مثلا همین یکی برای من بوی خاک می دهد. بوی ریختن در و دیوار یک خانه کاهگلی که گچ‌بری‌های زیبایی داشته. شعر بعدی اش ری راست. شعر قبلی اش داروگ. چه نام های آشنایی. من اما در سخت ترین روزهای زندگی هم ناامید نبودم. باید با اخوان مچ بیندازم. چرت و پرت می گویم. با اینکه شب نیست. با اینکه تازه یک قهوه خورده ام. همینک صدای پیام گوشی آمد. آبی ست. هم آسمان هم صدای پیام. یو لاو می؟ سوال هرروزه. و جواب هرروزه من. بله بسیار. با یک قلب قرمز پررنگ. بعد آدم ها می گویند تعریف کردن اتفاقات تکراری و گفتن جوک های تکراری و جاهای تکراری را دوست ندارند. در تکرار همیشه زیبایی ست. شاید چون هیچوقت هیچ چیز تکراری نیست. مثال همان جمله کیارستمی که نیک رودخانه همیشه همان رودخانه نیست و با هر بار نگاه کردن، همه چیز عوض شده...

پایی که جا ماند

از پاهام بدم میاد. دیشب تیر کشید ولی قبلش هم ازش بدم میومد. یه بار یه مقاله‌ای درموردش نوشتم واسه بمب پدیکور پا، نشر داده نشد. اونجام گفتم که ازش چقدر بدم میاد. شاید به خودی خود بدم نمیومد ولی از وقتی دبیرستانی شدم، بدم میاد. مامان بابام خیلی مراقبم بودن همیشه اما بازم اتفاقاتی افتاد تو مدرسه که باعث بشه از پاهام بدم بیاد. مدیرمون خیلی هوامو داشت اما این باعث نشد که هنوز از پاهام بدم نیاد. پاها اعضای بدردنخوری هستن. مخصوصا کف پاها. چون من ازشون بدم میاد.

PSP

هرچندوقت یه بار یادم میاد راهنمایی که بودم چقدر دلم PSP می‌خواست و نداشتم. البته حتی جرئت نمی‌کردم بیان کنم تو خونه خواسته‌م رو. با پلی‌استیشن و کامپیوترم راضی می‌کردم خودمو. ولی هربار می‌دیدمش دست بچه‌ها تا عمق وجودم می‌سوخت :))فکر می‌کنم اینقدر PS5 نمی‌خرم و اینقدر دست دست می‌کنم که ذوقش دیگه در من کور میشه و زمانی به دستم می‌رسه که دیگه فایده‌ای نداره...