باری نگه کن ای که خداوند خرمنی

آسمان و کشش دست ها به سمت خود. رمزی نهان باید در این فعل باشد که از عمق اعتقاد نداشتن، بی اختیار به این کار گرویده می شدم. لابد چیز مهمی را در خود مخفی کرده که موشک و فضاپیما و سفینه و آه چه کم از آسمان می دانیم. آیا تویی که واقعا نیستی، آنجایی؟ چرا آنجا؟ چرا پیش ما و روی زمین نه. از آن بالا باید بخواهم تا منی که این پایین گاه مستاصل و درمانده می شوم را دوا کنی؟ مگر از پایینی ها آن بالا خبر است؟ پس چرا برعکس نه؟